مدل OSI چیست؟ تفاوت مدل OSI و TCP/IPو بررسی کامل

مدل OSI چیست؟

مدل OSI (Open Systems Interconnection Model) یک مدل مفهومی است که برای توصیف عملکردهای یک سیستم شبکه استفاده می شود. این مدل معماری سلسله مراتبی را تعریف می کند که به طور منطقی توابع مورد نیاز برای پشتیبانی از ارتباط سیستم به سیستم را تقسیم بندی می کند.

در مجموع هفت لایه وجود دارد که وظایف و عملکردهای خاصی را بر عهده دارند. این یک مدل مرجع است که نشان می دهد برنامه های مختلف چگونه در شبکه با یکدیگر صحبت می کنند و نقش مهمی در انتقال پیام بین سیستم ها دارد.

برای اولین بار در سال 1978 توسط مهندس نرم افزار و پیشگام فرانسوی، هوبرت زیمرمن، مدل OSI از بدو تأسیس در سال 1984 توسط همه شرکت های بزرگ کامپیوتر و مخابرات به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت. متعلق به سازمان بین المللی استاندارد (ISO) است و شناسه آن ISO/IEC 7498–1 است.

چرا مدل OSI اهمیت دارد؟

اینترنت مبتنی بر OSI نیست ، بلکه بر اساس مدل ساده تر TCP/IP است. با این حال، مدل 7 لایه OSI هنوز به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا به تجسم و ارتباط نحوه عملکرد شبکه ها کمک می کند و به جداسازی و عیب یابی مشکلات شبکه کمک می کند. به عنوان مثال سیستم عامل ویندوز از یک شبکه معماری استفاده می کند که بر اساس مدل OSI شکل گرفته است و AppleTalk از این مدل برای ارائه استانداردهایی برای ایجاد و توسعه نرم افزار شبکه استفاده می کند.

هر لایه از مدل OSI کار خاصی را انجام می دهد و با لایه های بالا و پایین خود ارتباط برقرار می کند. حملات DDoS لایه های خاصی از اتصال شبکه را هدف قرار می دهد.

7 لایه مدل OSI چیست؟  

دستگاه های مختلفی در لایه های مدل OSI وجود دارد، مانند:

ـ Gateway (لایه Session)

ـ Firewall (لایه Transport)

ـ Router (لایه Network)

ـ Switch ،Bridge ،Access Point (لایه Data Link)

ـ Hub ها ، NIC ها و کابل ها (لایه Physical).

هفت لایه انتزاعی مدل OSI را می توان از بالا به پایین به شرح زیر تعریف کرد:

لایه هفتم ـ لایه Application(برنامه):

این تنها لایه ای است که مستقیماً با داده های کاربر تعامل دارد. برنامه های نرم افزاری مانند مرورگرهای وب و سرویس گیرندگان ایمیل برای ایجاد ارتباطات به لایه برنامه تکیه می کنند. این برنامه ها داده ها را تولید می کنند که باید از طریق شبکه منتقل شوند. این لایه همچنین به عنوان پنجره ای برای دسترسی سرویس های برنامه به شبکه و نمایش اطلاعات دریافتی به کاربر عمل می کند.

لایه Application در مدل OSI رابط کاربری را برای end user که از دستگاه متصل به شبکه استفاده می کند، فراهم می کند. هنگام استفاده از برنامه ای مانند ایمیل ، کاربر همه چیز را در این لایه می بیند. پروتکل های لایه Application شامل HTTP و همچنین SMTP است (پروتکل انتقال ایمیل ساده یکی از پروتکل هایی است که ارتباطات ایمیلی را قادر می سازد) همچنین POP3 و IMAP4 هستند.

لایه ششم ـ لایه Presentation (ارائه):

این لایه در درجه اول مسئول آماده سازی داده ها است تا بتواند توسط لایه Application استفاده شود. به عبارت دیگر، لایه 6 داده ها را برای مصرف برنامه ها قابل ارائه می کند. لایه Presentation وظیفه ترجمه، رمزگذاری و فشرده سازی داده ها را بر عهده دارد. دو وسیله ارتباطی که ارتباط برقرار می کنند ممکن است از روش های رمزگذاری متفاوتی استفاده کنند ، بنابراین لایه 6 مسئول ترجمه داده های ورودی به نحوی است که لایه اپلیکیشن دستگاه گیرنده می تواند درک کند.

اگر دستگاهها از طریق اتصال رمزگذاری شده ارتباط برقرار کنند، لایه 6 وظیفه افزودن رمزگذاری در انتهای فرستنده و همچنین رمزگشایی در انتهای گیرنده را دارد تا بتواند لایه اپلیکیشن را با داده های رمزگذاری نشده و قابل خواندن ارائه دهد.

در نهایت لایه Presentation همچنین فشرده سازی داده هایی است که از لایه اپلیکیشن قبل از تحویل به لایه 5 دریافت می کند. این امر تعداد بیت هایی که باید در شبکه منتقل شوند را کاهش می دهد.

لایه پنجم ـ لایه Session (جلسه):

لایه Session مکالمات بین برنامه ها را تنظیم، هماهنگ و خاتمه می دهد. خدمات آن شامل احراز هویت و اتصال مجدد پس از وقفه است. این لایه تعیین می کند که سیستم تا چه زمانی منتظر پاسخ برنامه دیگر می ماند. نمونه هایی از پروتکل های لایه Session شامل X.225 و Zone Information Protocol (ZIP) است.

وظایف لایه session عبارتند از:

ـ ایجاد، نگهداری و خاتمه جلسه: لایه به دو فرآیند، امکان ایجاد، استفاده و خاتمه اتصال را می دهد.

ـ همگام سازی: این لایه به یک فرایند اجازه می دهد تا نقاط بازرسی که به عنوان نقاط همگام سازی در نظر گرفته می شوند را به داده ها اضافه کند. این نقطه همگام سازی به شناسایی خطا کمک می کند تا داده ها مجدداً به طور صحیح همگام سازی شوند و از از دست رفتن داده ها جلوگیری شود.

ـ کنترل کننده گفتگو: لایه session به دو سیستم اجازه می دهد تا ارتباطات خود را به half-duplex یا full-duplex آغاز کنند.

لایه چهارم ـ لایه Transport (حمل و نقل):

این لایه حمل و نقل جایی است که جریان ترافیک از طریق لایه 3 شبکه مدیریت می شود تا اطمینان حاصل شود که تراکم تا حد ممکن وجود دارد و همچنین خطاها را بررسی می کند و با ارسال مجدد داده ها در صورت خرابی داده ها ، از کیفیت خدمات اطمینان حاصل می کند. داده های موجود در لایه حمل و نقل به عنوان Segment ها شناخته می شوند

در این لایه، روشهای رایج رمزگذاری و امنیت فایروال رخ می دهد. لایه حمل و نقل در مدل OSI بر دو پروتکل TCP (پروتکل کنترل انتقال) و UDP (پروتکل اطلاعات کاربر) متمرکز است. متخصصان صنعت TCP را به عنوان یک پروتکل قابل اعتماد یا اتصال گرا در نظر می گیرند.

پیامی که به گیرنده ارسال می شود SYN (همگام سازی) نامیده می شود. پس از دریافت آن پیام ، تأییدیه ای که به آن ACK گفته می شود ، پس فرستاده می شود. به این حالت همگام سازی و تصدیق (SYN-ACK) گفته می شود ، سپس تصدیق (ACK) توسط پیام رسان اصلی ارسال می شود. UDP در مدل OSI به عنوان یک پروتکل غیرقابل اعتماد یا بدون اتصال در نظر گرفته می شود و عمدتا در مواردی که مشکلی با سربار(Overloading) وجود دارد استفاده می شود.

لایه سوم ـ لایه Network (شبکه):

لایه شبکه در مدل OSI یک لایه مسیریابی است که قسمت های مربوط به مکالمه داده ها را هماهنگ می کند تا از انتقال فایل ها اطمینان حاصل شود. در حالی که لایه دوم نحوه انتقال داده های لایه فیزیکی را انجام می دهد ، این لایه این داده ها را برای اهداف انتقال و سرهم بندی سازماندهی می کند. تمام پروتکل های مسیریابی را مدیریت می کند و بهترین راه را برای انتقال داده ها از یک شبکه خاص به شبکه دیگر پیدا می کند.

لایه شبکه همچنین مسئول آدرس دهی منطقی است ، به عنوان مثال IPv4 و IPv6. روتر بر اساس اطلاعات آدرس های IP تصمیمات حمل و نقل را می گیرد و مسیریابی را انجام می دهند. لایه شبکه با استفاده از آدرس های منطقی مانند IP (پروتکل اینترنت) مقصد را پیدا می کند. آدرس IP فرستنده و گیرنده بر اساس لایه شبکه در هدر قرار می گیرد .در این لایه ، روترها جزء مهمی هستند که برای هدایت کامل اطلاعات به جایی که بین شبکه ها نیاز است استفاده می شود.

لایه دوم ـ لایه Data Link (پیوند داده):

لایه Data Link مسئول ارسال گره به گره پیام است. وظیفه اصلی این لایه این است که مطمئن شود انتقال داده از یک گره به گره دیگر در لایه فیزیکی عاری از خطا است. وقتی بسته ای وارد شبکه می شود ، وظیفه DLL است که آن را با استفاده از آدرس MAC آن به میزبان منتقل کند.

لایه Data Link به دو زیر لایه تقسیم می شود:

ـ Logical Link Control (LLC) کنترل پیوند منطقی

ـ Media Access Control (MAC) کنترل دسترسی به رسانه

بسته دریافتی از لایه شبکه بسته به اندازه فریم NIC (کارت رابط شبکه) به فریم ها تقسیم می شود. DLL همچنین آدرس MAC فرستنده و گیرنده را در هدر قرار می دهد. زیر لایه Logical Link Control (LLC) که پروتکل های شبکه را شناسایی می کند ، خطاها را بررسی می کند و فریم ها را همگام می کند

وظایف لایه 2 عبارتند از:

ـ Framing :Framing راهی را برای فرستنده فراهم می کند تا مجموعه ای از بیت های مهم را به گیرنده منتقل کند. این را می توان با اتصال الگوهای بیت ویژه به ابتدا و انتهای فریم انجام داد.

ـ آدرس دهی فیزیکی: پس از ایجاد فریم ، لایه Data Link آدرس های فیزیکی (آدرس MAC) فرستنده و/یا گیرنده را در هدر هر فریم اضافه می کند.

ـ کنترل خطا: 2 مکانیسم کنترل خطا را فراهم می کند که در آن فریم های آسیب دیده یا از دست رفته را تشخیص داده و مجدداً ارسال می کند.

ـ کنترل جریان: سرعت داده باید در هر دو طرف ثابت باشد در غیر این صورت ممکن است داده ها خراب شوند ، بنابراین کنترل جریان مقدار داده ای را که می تواند قبل از دریافت تاییدیه ارسال شود ، هماهنگ می کند.

ـ کنترل دسترسی: هنگامی که یک کانال ارتباطی واحد توسط چندین دستگاه به اشتراک گذاشته می شود ، زیر لایه MAC از لایه 2 به شما کمک می کند تعیین کنید کدام دستگاه در زمان معینی بر کانال کنترل دارد.

لایه اول ـ لایه Physical (فیزیکی):

پایین ترین لایه مدل مرجع OSI، لایه فیزیکی است این لایه مسئول ارتباط فیزیکی واقعی بین دستگاه ها است. لایه فیزیکی شامل اطلاعاتی به شکل بیت است. وظیفه انتقال بیت ها از یک گره به گره دیگر را بر عهده دارد. هنگام دریافت داده ها، این لایه سیگنال دریافت شده را دریافت کرده و آن را به 0 و 1 تبدیل می کند و آنها را به لایه Data Link ارسال می کند، که قاب را دوباره کنار هم قرار می دهد.

وظایف لایه فیزیکی عبارتند از:

ـ همگام سازی بیت: لایه فیزیکی با ارائه ساعت ، همگام سازی بیت ها را فراهم می کند. این ساعت هم فرستنده و هم گیرنده را کنترل می کند و بنابراین هماهنگ سازی را در سطح بیت فراهم می کند.

ـ کنترل نرخ بیت: لایه فیزیکی همچنین نرخ انتقال یعنی تعداد بیت های ارسال شده در ثانیه را مشخص می کند.

ـ توپولوژی فیزیکی: لایه فیزیکی نحوه چیدمان دستگاه ها/نود های مختلف را در یک شبکه مانند توپولوژی Bus ،star یا Mesh  را مشخص می کند.

ـ حالت انتقال: لایه فیزیکی همچنین نحوه جریان داده ها بین دو دستگاه متصل را مشخص می کند. حالت های مختلف انتقال امکان پذیر است: Simplex ،half-duplex و full-duplex.

دستگاههایی که ممکن است مربوط به این لایه باشند ، کابلهای اترنت هستند، زیرا اجزای لایه فیزیکی هستند و بیتها بر روی آنها حرکت می کنند ، همچنین کابل فیبر نوری برای ارسال دادهها و کارتهای رابط شبکه (NIC) در داخل سیستم ها که داده ها را رمزگذاری می کنند، به طوری که بتواند به سیم ارسال شود و داده ها را دریافت کند. در لایه فیزیکی دستگاه هایی مثل هاب، کابل کشی، repeater ها، آداپتورهای شبکه یا مودم ها را می یابید.

مدل TCP/IP چیست؟

مدل OSI که ما به آن نگاه کردیم فقط یک مدل مرجع/منطقی است. این سیستم برای توصیف عملکردهای سیستم ارتباطی با تقسیم روش ارتباطی به اجزای کوچکتر و ساده تر طراحی شده است. اما وقتی در مورد مدل TCP/IP صحبت می کنیم، این مدل توسط وزارت دفاع (DoD) در دهه 1960 طراحی و توسعه داده شد و بر اساس پروتکل های استاندارد است.

مخفف عبارت Transmission Control Protocol/Internet Protocol است. مدل TCP/IP یک نسخه مختصر از مدل OSI است. این مدل در تمام شبکه های کامپیوتری نظامی وزارت دفاع ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت. DEC ،IBM و AT&T اولین سازمانهای غول پیکر بودند که از TCP/IP استفاده کردند. در سال 1983 از آن به عنوان استاندارد پروتکل ARPANET استفاده شد.

تفاوت مدل OSI و TCP/IP:

برخلاف هفت لایه در مدل OSI، شامل چهار لایه است. لایه ها عبارتند از:

4ـ لایه Application

3ـ لایه Transport یا Host-to-Host

2ـ لایه Internet

1ـ لایه Network Access

شباهت های بین مدل OSI و مدل TCP/IP:

هر دو مدل شامل لایه های Application ،Transport ،Network و Data Link هستند. هر دو به ترتیب صعودی شماره گذاری می شوند، اما جهت آن بستگی به دریافت یا ارسال ترافیک دارد. فرآیند کپسوله سازی داده ها در مدل OSI یا مدل TCP/IP زمانی اتفاق می افتد که اطلاعات اضافی خاصی به مورد داده اضافه شود تا ویژگی های اضافی روی آن قرار گیرد.

لایه چهارم ـ لایه Application:

این لایه عملکردهای سه لایه اصلی مدل OSI را انجام می دهد: لایه Application ، Presentation و Session. وظیفه ارتباط گره به گره را بر عهده دارد و مشخصات رابط کاربر را کنترل می کند. برخی از پروتکل های موجود در این لایه عبارتند از: HTTP ،HTTPS ،FTP ،TFTP ،Telnet ،SSH ،SMTP ،SNMP،NTP،DNS،DHCP،NFS ،X Window ،LPD.

ـ HTTP و HTTP :HTTPS مخفف (Hypertext transfer protocol) پروتکل انتقال ابرمتن است. این شبکه جهانی وب برای مدیریت ارتباطات بین مرورگرها و سرورها استفاده می کند. HTTPS مخفف HTTP-Secure است. این ترکیبی از HTTP با SSL (Secure Socket Layer) است. در مواردی که مرورگر نیاز به پر کردن فرم ها، ورود به سیستم، احراز هویت و انجام تراکنش های بانکی دارد ، کارآمد است.

ـSSH :SSH مخفف کلمه Secure Shell است. این یک نرم افزار شبیه سازی پایانه مشابه Telnet است. دلیل ترجیح بیشتر SSH، توانایی آن در حفظ ارتباط رمزگذاری شده است. این پروتکل یک جلسه امن را از طریق اتصال TCP/IP ایجاد می کند. 

ـNTP :NTP مخفف Network Time Protocol است. برای همگام سازی ساعت های سیستم های ما با یک منبع زمان استاندارد استفاده می شود. در شرایطی مانند معاملات بانکی بسیار مفید است. شرایط زیر را بدون حضور NTP فرض کنید: فرض کنید شما یک معامله را انجام می دهید ، جایی که کامپیوتر شما ساعت 2:30 بعد از ظهر زمان را می خواند در حالی که سرور آن را در 2:28 بعد از ظهر ثبت می کند. در صورت عدم همگام سازی، سرور می تواند خراب شود.

ـSMTP :SMTP مخفف پروتکل Simple mail transfer است. این پروتکل از ایمیل پشتیبانی می کند که به عنوان یک پروتکل ساده انتقال نامه شناخته می شود. این پروتکل به شما کمک می کند تا داده ها را به آدرس ایمیل دیگری ارسال کنید.

ـSNMP :SNMP مخفف Simple Network Management Protocol است. این چارچوبی است که برای مدیریت دستگاه های موجود در اینترنت با استفاده از پروتکل TCP/IP استفاده می شود. جهت آشنایی بیشتر 

ـDNS :DNS مخفف عبارت Domain Name System است. آدرس IP که برای شناسایی اتصال میزبان به اینترنت به طور منحصر به فرد استفاده می شود. با این حال ، کاربران ترجیح می دهند به جای آدرس آن DNS از نام ها استفاده کنند. 

ـTELNET :TELNET مخفف Terminal Network است. ارتباط بین رایانه محلی و راه دور را برقرار می کند. این اتصال به گونه ای برقرار شد که می توانید سیستم محلی خود را در سیستم از راه دور شبیه سازی کنید. 

ـFTP :FTP مخفف File Transfer Protocol است. این پروتکل معمولاً برای انتقال فایلها از یک دستگاه به دستگاه دیگر استفاده می شود.

لایه سوم ـ لایه Transport یا Host-to-Host:

این لایه مشابه لایه transport مدل OSI است. وظیفه ارتباطات سرتاسری و تحویل داده ها بدون خطا را بر عهده دارد. لایه های بالا را از پیچیدگی داده ها محافظت می کند. دو پروتکل اصلی موجود در این لایه عبارتند از:

ـ Transmission Control Protocol (TCP): به این شناخته شده است بین سیستم های end user ارتباطی مطمئن و بدون خطا ارائه می دهد. توالی و تقسیم بندی داده ها را انجام می دهد. همچنین دارای ویژگی تصدیق است و جریان داده ها را از طریق مکانیسم کنترل جریان، کنترل می کند. این یک پروتکل بسیار موثر است اما به دلیل چنین ویژگی هایی سربار(overhead) زیادی دارد. افزایش سربار منجر به افزایش هزینه می شود.

ـ User Datagram Protocol (UDP): اما این پروتکل چنین ویژگی هایی را ارائه نمی دهد. اگر برنامه شما نیازی به حمل و نقل قابل اعتماد نداشته باشد، این پروتکل اجرایی است زیرا بسیار مقرون به صرفه است. برخلاف TCP، که پروتکل اتصال گرا(connection-oriented) است، UDP بدون اتصال (connection-less) است.

لایه دوم ـ لایه Internet:

این لایه موازی عملکردهای لایه Network OSI است. پروتکل هایی را که مسئول انتقال منطقی داده ها در کل شبکه هستند، تعریف می کند. پروتکل های اصلی موجود در این لایه عبارتند از:

ـIP: مخفف Internet Protocol است و وظیفه ارسال بسته ها از هاست مبدا به هاست مقصد را با مشاهده آدرس های IP در هدر های بسته بر عهده دارد. IP دارای 2 نسخه است: IPv4 و IPv6

IPv4 یکی از مواردی است که اکثر وب سایت ها در حال حاضر از آن استفاده می کنند. اما IPv6 در حال رشد است زیرا تعداد آدرس های IPv4 در مقایسه با تعداد کاربران محدود است.

ـICMP: مخفف Internet Control Message Protocol است. این برنامه در دیتاگرام های IP قرار دارد و مسئول ارائه اطلاعات در مورد مشکلات شبکه به هاست است.

ـARP: مخفف Address Resolution Protocol است. وظیفه آن یافتن آدرس MAC هاست از آدرس IP شناخته شده است. ARP دارای چندین نوع است: Reverse ARP, Proxy ARP,  Gratuitous ARPو Inverse ARP. 

لایه اول ـ لایه Network Access:

این لایه با ترکیب لایه Data Link و لایه Physical مدل OSI مطابقت دارد. به دنبال آدرس MAC است و پروتکل های موجود در این لایه امکان انتقال فیزیکی داده ها را فراهم می کند. ما فقط در مورد اینکه ARP یک پروتکل لایه اینترنت است صحبت کردیم، اما در مورد اعلام آن به عنوان پروتکل لایه اینترنت یا لایه Network Access اختلاف نظر وجود دارد. توصیف می شود که در لایه 3 قرار دارد و توسط پروتکل های لایه 2 محصور شده است.

نحوه انتقال داده از طریق مدل OSI:

برای اینکه داده ها توسط انسان از طریق یک دستگاه به دستگاه دیگر منتقل شود، باید از هفت لایه OSI در دستگاه ارسال کننده عبور کرده و همچنین از هفت لایه در سمت دریافت کننده نیز حرکت کنند.

به عنوان مثال: آقای x می خواهد به خانم y ایمیل ارسال کند. آقای x پیام خود را در یک برنامه ایمیل بر روی لپ تاپ خود می نویسد و سپس روی “ارسال” ضربه می زند. برنامه ایمیل او پیام ایمیل را به لایه Application منتقل می کند و این لایه پروتکل SMTP را انتخاب کرده و داده ها را به لایه Presentation منتقل می کند. سپس لایه Presentation داده ها را فشرده کرده و سپس به لایه session ارسال می کند که این لایه مکالمات بین برنامه ها را تنظیم، هماهنگ و خاتمه می دهد.

سپس داده ها به لایه Transport فرستاده شده و در لایه شبکه تقسیم می شوند ، و بعد از آن به لایه Data-Link ارسال شده که لایه Data Link مسئول ارسال گره به گره پیام است. سپس Data Link داده آن فریم ها را به لایه فیزیکی تحویل می دهد، که داده ها را به جریان بیتی 1 ثانیه و 0 ثانیه تبدیل کرده و از طریق یک رسانه فیزیکی مانند کابل ارسال می کند.

هنگامی که کامپیوتر خانم y جریان بیت را از طریق یک رسانه فیزیکی (مانند وای فای او) دریافت می کند ، داده ها از طریق یک سری لایه ها بر روی دستگاه او جریان می یابند ، اما به ترتیب مخالف. ابتدا لایه فیزیکی جریان بیت را از 1s و 0s به فریم هایی تبدیل می کند که به لایه Data link منتقل می شوند. سپس لایه Data link فریم ها را مجدداً به صورت بسته برای لایه شبکه جمع آوری می کند. سپس لایه شبکه بخش هایی از بسته های لایه را به بخش Transport منتقل می کند.

سپس داده ها به لایه session گیرنده منتقل می شوند ، که داده ها را به لایه Presentation منتقل می کند و سپس Presentation پایان می یابد. سپس لایه Presentation فشرده سازی را حذف کرده و داده های خام را به لایه Application منتقل می کند. سپس لایه Application داده های قابل خواندن توسط انسان را به نرم افزار ایمیل خانم y ارسال می کند، که به او امکان می دهد ایمیل آقای x را روی صفحه لپ تاپ خود بخواند.

منبع : مدل OSI چیست

چگونه سرویس پک hp را اپدیت کنیم

آپدیت سرویس پک hp:

ابتدا اول در رابطه با Firmware صحبت کنیم که اصلا چی هست؟ در واقع فریمور برنامه نرم ‌افزاری است که روی بورد سیستم یا کنترلر قرار دارد. Firmware مسئول رفتارهای سیستم هنگام روشن شدن آن است. در این مقاله قصد داریم نحوه ی اپدیت firmware های سرور hp را شرح دهیم:

شرکت hp هر چند وقت یکبار پکیج هایی را برای بروزرسانی firmware های سرور با نام service pack for proliant (SPP) ارائه می دهید که می توانید آن را از سایت HPE دانلود کنید. توجه داشته باشید که معمولاً ورژن هر SPP به صورت یک تاریخ نشان داده می شود که این تاریخ، زمان ارائه آن می باشد.

هر SPP می تواند شامل بسیاری از آپدیت ها برای بروزرسانی چند سرور باشد اما باید به این نکته توجه کرد که هرچه سرورها قدیمی تر شوند سهم آنها از این بروزرسانی کمتر خواهد شد. شما برای اینکه دستگاه خود را آپدیت کنید باید بدانید از کدام ورژن های ارائه شده استفاده کنید. بعضی از ورژن ها به صورت full هستند و تمامی ابزارها را آپدیت می کنند، اما در بعضی دیگر ممکن است لازم باشد شما ابزار ها را به صورت جدا آپدیت کنید.

Firmware چیست و چگونه کار میکند؟

Firmware یک برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورالعمل های برنامه ریزی شده روی یک دستگاه سخت افزاری است. این دستورالعمل های لازم برای نحوه ارتباط دستگاه با سخت افزار دیگر را ارائه می دهد. در واقع فریمور امکان کنترل کردن دستگاه را برای شما فراهم می کند.

اما چگونه می توان نرم افزار را بر روی سخت افزار برنامه ریزی کرد؟

سیستم عامل معمولاً در فلش ROM یک دستگاه سخت افزاری ذخیره می شود. در حالی که ROM “حافظه فقط خواندنی” است، ROM فلش را می توان پاک کرد و دوباره نوشت، زیرا در واقع نوعی حافظه فلش است.

می توان firmware را “نیمه دائمی” دانست زیرا در همان حالت باقی مانده است مگر اینکه توسط به روزرسانی، به روز شود. برای اینکه بتوانید با سیستم عامل جدید کار کنید شاید لازم باشد سیستم عامل برخی از دستگاه ها مانند هارد درایو ها و کارت های ویدیو، کارت های گرافیکی، کنترلر های RAID را به روز کنید. سازندگان درایو CD و DVD اغلب به روزرسانی سیستم عامل را در اختیار شما قرار می دهند که به درایوها امکان خواندن رسانه های سریعتر را می دهد. گاهی اوقات تولیدکنندگان به روزرسانی firmware را ارائه می دهند که به راحتی دستگاه های آنها کارایی بیشتری دارند.

SPP چیست؟

سرویس پک HP یا Service Pack for ProLiant یا SPP یکی از سیستم های ارائه شده توسط شرکت HPE است که برای بروزرسانی سرورهای Proliant استفاده میشود. مجموعه ای از فریمورها، درایورها و smart component هاست که از طریق ابزار sum در محیط شما اجرا می شود. SPP در واقع پکیجی از ISO است. این راهکار، از نرم افزار SUM به عنوان ابزار پیاده سازی استفاده می کند.

Smart Update Manager (SUM) چیست؟

Smart Update Manager (SUM) و Service Pack for ProLiant (SPP) با همدیگر ایجاد Hewlett Packard Enterprise Smart Update Technology می کنند، برای حل مشکل به روزرسانی های وقت گیر، گرانی قیمت و خطا.

SUM ابزاری نوآورانه برای به روز نگه داشتن سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم HPE ProLiant ، HPE Synergy ،HPE BladeSystem و HPE Moonshot زیرساخت ها و گزینه های مرتبط با آن است. سخت افزار نصب شده و نسخه های فعلی سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم را کشف می کند، یک توصیه به روز رسانی ارائه می دهد و به روزرسانی ها را به منظور کارآمد برای کاهش تأثیر بر عملیات اعمال می کند.

 رابط های مختلفی برای اعمال به روزرسانی ها فراهم می کند، بنابراین می توانید رابط متناسب با نیازهای خود را انتخاب کنید. سرورها را در حالت آفلاین یا آنلاین، به صورت محلی یا از راه دور از طریق مرورگر وب یا تعاملی یا خودکار به روز کنید.

ویژگی های کلیدی HPE SUM:

1. سهولت مدیریت سرور را افزایش می دهد: Smart Update Manager (SUM) اجازه می دهد تا تعمیر و نگهداری ادمین ها از طریق کنسولی که دارایGUI ، CLI یا تعاملی مبتنی بر مرورگر انجام شود، بنابراین زمان سفر کارکنان کاهش می یابد.
2. در ترکیب با Service Pack برای ProLiant (SPP)، یک راه حل کامل برای روشن و فعال نگه داشتن سیستم های HPE با جدیدترین سیستم عامل و درایورها ارائه می دهد.
3. ادغام های SUM با HPE OneView و HPE iLO Amplifier Pack اجازه می دهد سیستم عامل، درایور و نرم افزار سیستم را از داخل HPE OneView و HPE iLO Amplifier به روز کنید.
4. اطلاعات یکپارچه در مورد وابستگی ها، از جمله HPE Onboard Administrator و HPE Virtual Connect، براساس آزمایش گسترده هر Service Pack برای ProLiant (SPP)
5. ویژگی های استقرار از جمله گزارش های زنده که اطلاعات دقیق فرآیند به روزرسانی هدف را ارائه می دهند.
6. افزایش عملکرد، انعطاف پذیری و امنیت: (SUM) بدون نیاز به عوامل یا سایر نرم افزارهای نصب شده دائمی در گره های هدف فعالیت می کند.
7. عملکرد پایه شامل اعتبار سنجی، اختصاص خطوط اصلی در به روزرسانی هدایت شده، فیلتر پویا، فیلتر کردن با مدل سرور و امکان بارگیری خطوط اصلی از سرور
8. به روزرسانی های ضد دستکاری ارائه می دهد، زیرا به روزرسانی سیستم عامل فقط از طریق HPE iLO قابل دسترسی است و به صورت دیجیتالی معتبر است.
9. معماری بسیار کارآمد فناوری Smart Update به یک برنامه قدرتمند و در عین حال سبک با مقیاس پذیری عالی و همچنین مستقل و همچنین یکپارچه با HPE OneView ،HPE iLO Amplifier Pack و Intelligent Provening منجر می شود.
10. پشتیبانی گسترده از سیستم عامل آنلاین و به روزرسانی درایور، برای فعال شدن فقط به یک راه اندازی مجدد نیاز دارید که منجر به کاهش زمان خرابی می شود.
11. فهم و استفاده از اسناد با قالب و محتوای سازگار آسان است.

Smart Update (SUT) چیست؟

یکی دیگر از ابزار های بروزرسانی فریمور ها و درایو ها ی سرور hp در کنار sum است. ابزارهای Smart Update (SUT) یک افزونه SUM است که HPE OneView و سرورهای HPE iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به صورت خودکار به روزرسانی ها را انجام دهند تا عملیات IT را کاهش دهند.

SUT یک ابزار سیستم عامل (OS) است که توانایی انجام آنلاین سیستم عامل و یا به روزرسانی درایور را از طریق شبکه مدیریت HPE iLO سرورها بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل فراهم می کند. SUT از ویندوز، لینوکس (RedHat و VMware ESXi) پشتیبانی می کند.

HPE Smart Update Tools (HPE SUT) توانایی انجام هر دو سیستم عامل و به روزرسانی درایورهای سیستم عامل را بصورت آنلاین و بدون نیاز به داشتن مدارک در HPE OneView و بدون تخریب سرعت شبکه تولید فراهم می کند.

ویژگی های HPE Smart Update Tools:

1. سهولت مدیریت: HPE OneView و iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به طور خودکار به روزرسانی ها را انجام دهد تا عملیات IT را کاهش دهد.
2. پشتیبانی از وابستگی و مدیریت توالی بین درایورها و سیستم عامل.
3. به روزرسانی ها با استفاده از SUT از طریق شبکه مدیریت HPE iLO بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل انجام می شود.
4. زمان خرابی را کاهش می دهد: Smart Update Tools (SUT) تعداد راه اندازی مجدد مورد نیاز برای فعال سازی را محدود می کند.
5. به روزرسانی آنلاین برای نصب سریع و به روزرسانی در دسترس است.

ویدئو آموزشی Service Pack For Proliant (SPP):

در ادامه قصد داریم آموزش تصویری Service Pack Proliant را توضیح دهیم:

پس از دانلود ورژن SPP موردنظر خود به صورت فایل ISO باید ان را در فلش بوتیبل شده کپی کنید. توجه داشته باشید که گاهی اوقات لازم است برای نصب یک سری برنامه ها بر روی سرور ها و استوریج های hp از برنامه ی مخصوص سرور HP با نام USB Key Utility برای بوتیبل کردن فلش استفاده کنید.

USB Key Utility یک برنامه Windows است که محتوای Intelligent Provisioning یا SPP و سایر تصاویر CD یا DVD را در درایو فلش USB کپی می کند. پس از کپی کردن داده ها در درایو فلش USB، به جای استفاده از CD یا DVD ،Intelligent Provisioning یا SPP را از درایو فلش USB اجرا کنید. این فرایند در عملیات Headless-Server سودمند است. همچنین با اجازه دادن به کاربر برای بازیابی تصاویر خود از وب و سفارشی کردن آنها در صورت لزوم، ذخیره سازی، حمل و نقل و استفاده از مطالب را ساده می کند.

ابتدا باهم آموزش USB Key Utility را خواهیم دید:

1ـ ابتدا نرم افزار USB Key Utility را از سایت HP دانلود کنید.نرم افزار را اجرا و بر روی گزینه ی NEXT کلیک کنید.

2ـ در ادامه با قبول کردن شرایط و مقررات گزینه ی NEXT را زده و ادامه دهید.

3ـ در این مرحله با توجه به این که فلش دیسک ما بوتیبل است یا خیر یکی از گزینه ها را انتخاب می کنیم: گزینه ی اول برای زمانی است که فلش ما بوتیبل نشده است و گزینه ی دوم برای وقتی است که فلش ما بوتیبل شده است بهتر است همیشه گزینه ی اول را انتخاب کنیم تا درصورتی که از بوتیبل بودن فلش خود اطمینان نداریم این کار را مجدد انجام دهیم.

4ـ در این مرحله فایل مورد نظر را انتخاب می کنیم، گزینه ی اول برای مواردی که فایل انتخابی شما از روی CD یا DVD است، گزینه ی دوم انتخاب فایل ISO است این گزینه را انتخاب کرده و به مرحله ی بعد می رویم.

5ـ در اینجا نرم افزار هشدار میدهد که در صورت بوتیبل شدن فلش دیسک شما فرمت می شود و اطلاعات داخل ان پاک می شود OK می کنیم.

6ـ در مرحله ی اخر اطلاعات فایل ISO در داخل فلش بوتیبل شده کپی می شود. پس از پایان کار میتوانید فلش را جدا کرده و به سرور متصل کنید.

حال می توانیم Service Pack Proliant را برروی سرور نصب کنیم:

سرور را روشن یا ریستارت کرده و فلش را متصل می کنیم. پس از بوت شدن سرور با فلش تصویر زیر را مشاهده می کنیم.

1ـ با دو دستور مواجه می شویم:

ـ دستور اول بروزرسانی سرور به صورت اتوماتیک و دستور دوم بروزرسانی به صورت دستی است.

ـ گزینه ی دوم را انتخاب کرده و پیش می رویم.

2ـ اجازه می دهیم لود شود.

3ـ در این قسمت زبان موردنظر یعنی English را انتخاب می کنیم و گزینه ی accept را زده و next می کنیم.

4ـ در صفحه ی بعد دو گزینه داریم: سمت چپ (Firmware Update) و سمت راست (Smart Storage Administrator SSA).در برخی از ورژن های SPP ممکن است گزینه ی سومی به نام Insight Diagnose وجود داشته باشد که برای تست سخت افزار ها در اختیار کاربران قرار می گیرد.

5ـ Firmware Update را انتخاب می کنیم.

6ـ سه مرحله مشاهده می کنیم. بایداجازه دهیم مراحل یکی یکی طی شوند.

ـ مرحله 1 (inventory): در این مرحله کلیه سخت افزار ها بررسی می شوند تا مشخص شود کدام سخت افزار ها نیاز به بروزسانی دارند. اجازه میدهیم این مرحله کامل شود پس از اجرای کامل در پایین صفحه گزینه ی next فعال می شود. Next می کنیم.

ـ مرحله 2 (review): در این قسمت ما می توانیم لیستی از سخت افزار هایی که اپدیت انها در این SPP اورده شده است را مشاهده کنیم. در سمت راست installing version و available version یعنی نسخه ی فعلی و نسخه ی جدیدتر را مشاهده می کنیم، اگر سخت افزاری نیاز به اپدیت داشته باشد گزینه ی کنار ان فعال است. اما ما می توانیم هرکدام را که خواستیم فعال یا غیرفعال کنیم سپس در پایین صفحه گزینه ی deploy را می زنیم.

ـ مرحله 3 (Deployment): در این مرحله تمام بروزرسانی های که در مرحله ی قبل انتخاب کردیم انجام می شوند. این مرحله ممکن است کمی زمانبر باشد. پس از پایان دکمه ی Reboot را زده و اجازه میدهیم سرور ریستارت شود.

اکنون کار به اتمام رسیده وسرور ما اپدیت شده.

توجه داشته باشید در حالی که گزینه ی اول که اپدیت به صورت اتوماتیک است را انتخاب کنید، مستقیم به مرحله 3 می روید و سیستم به طور خودکار تمامی سخت افزارهای در دسترس را شناسایی کرده و اپدیت می کند.

منبع : نحوه به روز رسانی سرویس پک hp 

رم سرور چیست و هر آنچه در رابطه با آن باید بدانید

رم سرور چیست؟

به دلیل پیشرفت های تکنولوژی و ضرورت استفاده از کامپیوترها، رم برای اکثر افرادی نامی آشناست. اما وقتی می خواهیم در رابطه با رم سرور صحبت کنیم، موضوع کمی تخصصی تر می شود که ممکن است هر کسی از آن اطلاع نداشته باشد. به طور کلی RAMها حافظه کوتاه مدت کامپیوتر شما به حساب می آید.

RAM مخفف Random Access Memory است. آنها به عنوان یک حد وسط بین حافظه نهان موجود در پردازنده مرکزی و فضای ذخیره سازی بزرگتر بعنی هارد درایوها عمل می کنند. سیستم از حافظه RAM برای ذخیره بخشهای فعال سیستم عامل به طور موقت استفاده می کند. RAM نوعی ذخیره سازی موقت است.

هرچه حافظه RAM بیشتری داشته باشید، هربار که بخواهید می توانید سریع به آنها دسترسی داشته باشید. همانطور که داشتن یک میز تحریر بزرگتر می تواند تکه های بیشتری از کاغذ را روی آن نگه دارد بدون اینکه نامرتب شود.

با این حال، RAM نمی تواند به عنوان ذخیره سازی دائمی عمل کند. به محض خاموش کردن، محتویات RAM سیستم شما از بین می رود.

انتخاب حافظه مناسب، کلید رسیدن به بالاترین کارایی، قابلیت اطمینان در سیستم و سریع‌تر شدن نرخ بازگشت سرمایه یا همان ROI در IT است. از دیگر مزایای آن کاهش اندازه سرور و پاور دیتاسنترها است. حافظه نقش مهمی در میزان انرژی مصرفی سرور دارد و انتخاب کم‌مصرف‌ترین حافظه، مولفه‌ای مهم و حیاتی در کاهش مصرف انرژی و کولینگ دیتاسنتر است. کاهش هزینه مصرفی در زمینه تامین انرژی و کولینگ به معنی کاهش هزینه‌های عملیاتی و افزایش ROI یا زمان بازگشت سرمایه دارد.

نکته: ROI نرخ بازگشت سرمایه، نسبت سود حاصله به میزان هزینه و سرمایه پرداخت شده باشد. البته سود به دست آمده ممکن است تنها جنبه مالی نداشته باشد و شامل موارد غیرمالی مانند برندسازی شود، ولی به صورت کلی منظور از محاسبه نرخ بازگشت سرمایه، درآمد و سودآوری مالی کسب و کار است.

هرچه میزان حافظه‌ سرور بیشتر و سرعت بالاتری داشته باشد، فرآیند پاسخ‌گویی به درخواست‌ها سریع‌تر شده و رسیدگی به فرآیندهای سنگینی مانند مدیریت ماشین‌های مجازی که مبتنی بر حافظه هستند بدون تاخیر انجام می‌شود. بنابراین مهم است در زمان خرید حافظه اصلی به کیفیت برند تولیدکننده و مشخصات فنی دقت کرده و سعی نکنید برای کاهش هزینه‌ها از رم‌های دسکتاپ برای سرور استفاده کنید.

تفاوت رم سرور با رم دسکتاپ:

رم سرور با رم دسکتاپ تفاوت هایی دارد به همین دلیل نمی توان از رم دسکتاپ برای سرورها استفاده کرد. حال به برخی از این تفاوت ها می پردازیم:

ـ معماری حافظه‌ سرور قابلیتی به‌نام تشخیص خطا یا ECC دارد که در رم دسکتاپ وجود ندارد.

ـ پایداری و قابلیت اطمینان در رم سرور ها

ـ بالاتر بودن سرعت رم سرورها و قابلیت کنترل خطا 

مقایسه میان RAM و ROM در چیست؟

تا اینجا با مفهموم کلی رم (Ram) و رام (Rom) آشنا شدید و نحوه کارکرد هرکدام را ملاحظه فرمودید. اکنون به بیان تفاوت‌های میان آن‌ها می‌پردازیم :

1. اولین تفاوت نام آن‌ها است که یکی Random Access Memory و دیگری Read Only Memory می‌باشد. نگهداری اطلاعات در رم  کوتاه مدت و در رام بلند مدت می باشد.
2. تفاوت بعدی آن‌ها در نوشتن اطلاعات روی آن‌هاست که اینکار در رم ساده بوده و بارها اتفاق می‌افتد اما در رام اینکار نیازمند روش‌های مخصوص و به تعداد محدود امکان پذیر است.
3. تراشه ROM یک وسیله ذخیره سازی غیر فرار است، یعنی برای حفظ اطلاعات ذخیره شده روی آن به منبع برق ثابت نیازی نیست. در مقابل یک تراشه RAM فرار است و هنگام قطع جریان برق هرگونه اطلاعاتی که روی آن ثبت شده است، از بین می رود. به عبارت دیگرنگهداری اطلاعات در رم کوتاه مدت ودر رام بلند مدت میباشد.
4. سرعت آن‌ها دیگر تفاوتشان است که در رم بیشتر از رام است.
5. یکی دیگر از تفاوت‌های این 2 قطعه اندازه ظرفیت آن‌هاست. حافظه‌های رم ظرفیت بسیار بیشتری نسبت به رام دارند.
6. رام در درجه اول، هنگام راه اندازی یک کامپیوتر مورد استفاده قرار می گیرد درحالی که رم تنها زمانی که سیستم عامل بارگیری شد در عملیات های عادی به کار می رود. تراشه RAM می تواند بسته به ظرفیتی که دارد از ۱ تا ۲۵۶ گیگابایت اطلاعات را ذخیره کند، اما تراشه ROM تنها می تواند چند مگابایت، معمولا بین ۴ تا ۸ مگابایت را در هر تراشه ذخیره می کند.
7. عمده ترین تفاوت RAM و ROM این است که رام پس از قطع جریان انرژی نیز اطلاعات را حفظ می کند، اما رم این توانایی را ندارد. به عبارت دیگر ROM برای ذخیره سازی دائمی اطلاعات و RAM برای ذخیره سازی موقت است.

ECC RAM (رم سرور) چیست؟

رم ECC رمی است است که می تواند جریان داده های ورودی و خروجی را کنترل کند. هنگام پردازش اطلاعات بر روی CPU، اطلاعات روی ROM پردازش نمی شوند. بلکه همه را روی RAM کنترل می کند. بنابراین، برای یک RAM معمول (RAM غیر ECC) ، هنگام انتقال اطلاعات با سرعت بالا، ایجاد اختلال امری طبیعی است.

هنگامی که اختلال رخ می دهد، RAM اغلب مجبور است کل جریان داده را بارگیری کند، زیرا آنها قادر به مدیریت جریان داده نیستند.

برای RAM ECC، هنگامی که یک اختلال رخ می دهد، فقط لازم است از سیستم بخواهید بسته صحیح را دوباره ارسال کند. بنابراین، Ram ECC از پایداری و عملکرد بسیار بالایی برخوردار است. بنابراین سرورها به مزیت داشتن رم سرور نیاز دارند.

RAM ECC نسبت به انواع RAM معمولی پایدارتر و قابل اطمینان تر است، اما موارد استثنایی نیز وجود دارد. همیشه باید انتظار این را داشت که شرایطی به وجود آید تا مطمئن ترین فناوری ها نیز از کار بیافتند. اما با استفاده از این فناوری ها می توان تا حدی اطمینان داشت که میزان خرابی به شدت کاهش پیدا می کند. این تمایز هنگام استفاده از RAM ECC در مقایسه با رم معمولی کاملا مشخص است.

برای مثال:

بهترین راه برای درک واقعی تفاوت بین انواع حافظه، مشاهده یک مثال در عمل است. در این حالت ، هدف ما Apple Mac Pro خواهد بود ، که یکی از محبوب ترین رایانه های سطح بالا در بازار می باشد. هنگامی که Mac Pro برای اولین بار تولید شد از FB-DIMM استفاده شده بود که یک انتخاب عالی برای عملکرد در آن زمان به شمار می رفت. البته لازم به ذکر است قیمت آن از یک گزینه ECC معمولی بالاتر بود.

هنگامی که Mac Pro به نام بزرگی در خط تولیدات اپل تبدیل شد، کمپانی اپل تصمیم گرفت رم آن را با رم ECC جایگزین کند. Mac Pro 5.1 در سال 2010 به عنوان محصولی که از حافظه ECC استفاده می کنند به بازار عرضه شد. این یک پیشرفت بزرگ هم برای اپل و هم برای مصرف کنندگان بود زیرا این بدان معناست که آنها اکنون صاحب دستگاهی با عملکرد بهتر با قیمت مقرون به صرفه تر خواهند شد.

باس رم چیست؟

باس رم به سرعت انتقال اطلاعات میان رم و سایر مولفه‌های سخت‌افزاری نظیر cpu و کارت گرافیک از طریق پل‌های جنوبی و شمالی اشاره دارد. دو مولفه مهمی که نقش کلیدی در این زمینه دارند عرض و سرعت باس هستند. عرض باس به تعداد بیت‌هایی که می‌توانند به‌طور همزمان به پردازنده مرکزی ارسال شوند و سرعت باس به تعداد دفعات ارسال گروهی بیت‌ها در واحد ثانیه اشاره دارد.

فاکتور بسیار مهم دیگری نیز وجود دارد که تقریبا نیمی از خریداران رم به ویژه در ایران نسبت به آن بی‌توجه هستند. این فاکتور مهم زمان تاخیر (Latency) است که به تعداد سیکل‌های ساعت که لازم است تا یک بیت از اطلاعات خوانده شوند اشاره دارد. در شرایطی که بسیاری از کاربران تصور می‌کنند فرکانس رم و ظرفیت رم تاثیر مهمی بر قیمت رم دارند، اما واقعیت این است که زمان تاخیر اهمیت بیشتری نسبت به این دو مقوله دارد.

هرچه زمان تاخیر کمتر باشد، اطلاعات میان ثبات‌های پردازنده و سلول‌های حافظه با سرعت بیشتری انتقال پیدا می‌کنند. البته دقت کنید که واژه باس مختص به رم نیست و سایر سخت‌افزارها نیز باس دارند.

تفاوت رم تک کاناله و دو کاناله:

رمی که روی ماژول حافظه قرار دارد از طریق کنترلر حافظه که روی cpu قرار دارد با سیستم ارتباط برقرار می‌کند. برخی از کنترلرهای حافظه از چند کانال برای ارتباط با ماژول حافظه استفاده می‌کنند تا تبادل داده سریع‌تر انجام شود، زیرا فرآیند انتقال داده‌ها توسط چند کانال انجام می‌شود. کنترلرهای حافظه‌ عبارتند از:

1. یک کاناله
2. دو کاناله (Dual Channel)
3. چهار کاناله (Quad Channel)
4. شش کاناله (Six Channel)
5. هشت کاناله (Eight Channel)

معماری شش کاناله و هشت کاناله برای سرورها استفاده می‌شود که نیازمند پهنای باند بیشتری برای انتقال داده‌ها هستند. البته مادربورهایی نیز وجود دارند که قادر به پشتیبانی از معماری سه کاناله هستند. این مادربوردها برای تطابق دقیق‌تر آدرس‌های حافظه به بیت‌ها برای ارسال سریع‌تر اطلاعات از تکنیک جایگذاری (interleaving) استفاده می‌کنند.

رم‌های تک کاناله تنها از یک کانال برای تبادل اطلاعات با پردازنده استفاده می‌کنند که به علت ترافیک زیادی که ایجاد می‌شود سرعت کمتری دارند، در حالی که رم‌های دو کاناله از دو مسیر مجزا برای تبادل اطلاعات با پردازنده استفاده می‌کنند که ترافیک را کاهش داده و سرعت ارسال بیت‌ها را افزایش می‌دهند.

در معماری دو کاناله اولیه سعی شد دو گذرگاه ۶۴ بیتی برای دستیابی به یک گذرگاه ۱۲۸ بیتی ترکیب شوند که فناوری که gandged نامیده می‌شد اما این افزایش عملکرد کافی نبود و سازندگان دریافتند دو باس مستقل عملکرد بیشتری ارائه می‌کند بدون آن‌که نیازی باشد تغییر خاصی در معماری پردازنده‌ها به وجود آورند. در ادامه این رم را بیشتر بررسی می‌کنیم.

فرم فاکتور رم ها:

رم ها بر اساس اندازه به دو دسته تقسیم می شوند:

ـ DIMM (Dual In-Line Memory Module) که در دسکتاپ و سرورها یافت می شود.

ـ SO-DIMM (Small Outline DIMM) که در لپ تاپ ها و سایر رایانه های کوچک وجود دارد.

به طور کلی رم سرور ها به دو دسته اصلی تقسیم می شوند:

ـ Buffered

ـ Unbuffered

بافر و بدون بافر دو نوع اصلی رم سرورها را تشکیل می دهند. بزرگترین تفاوت میان این دو این است که رم سرور بافر از یک لایه پردازش انرژی برای حفظ سرعت تشکیل شده است. هر کدام از این رم سرورها دارای معایب و مزایای متفاوتی هستند که برای کسب اطلاعات، لازم است هر کدام را به صورت جداگانه مورد مطالعه قرار داد.

همچنین رم سرور بافر به عنوان ECC DIMM شناخته می شود که نوعی رم است که با تست خودکار و اصلاح خطا، ECC را اضافه می کند. مزیت اصلی حافظه بافر در بافر بودن آن است. بافر یک تراشه پردازشی است که اطلاعات را مستقیماً از پردازنده مرکزی دریافت می کند.

 این تراشه بافر، سپس اطلاعات پردازش شده را به کارت های حافظه ارسال می کند. مزیت این رم ها این است که سبب می شود پردازنده ها به جای آنکه اطلاعات را به تراشه های جداگانه روی رم سرور ارسال کنند، آن را تنها به یک هدف ارسال نمایند.

بنابراین با مجهز شدن این رم ها به بافر، پردازنده سیستم، مسیر را برای ارسال اطلاعات بهینه می کند. حافظه بدون بافر یا ECC UDIMM همچنین نوعی RAM است که با عملکرد خودآزمایی و اصلاح خطا، عملکرد ECC به آن اضافه می شود. RAM ECC UDIMM حافظه ای بدون بافر یا ثبات در ماژول حافظه است که در عوض روی مادربرد طراحی شده اند.

 Ram ECC UDIMM دارای دستورات دسترسی به حافظه است که سریعتر از ECC RDIMM به ماژول حافظه تغذیه می شود زیرا این فرآیند به صورت مستقیم صورت می گیرد. در سیستم هایی که از رم غیر بافر استفاده می کنند، پردازنده مستقیماً با تراشه های مختلف ارتباط برقرار می کند و همچنین ارسال اطلاعات به هر کدام از این تراشه ها به طور جداگانه صورت می گیرد.

اگرچه این اجازه می دهد سیستم مقیاس پذیرتر و کمی انعطاف پذیرتر باشد، اما همچنان به پردازنده ای نیاز دارد که قدرت پردازشی بهتری داشته باشد همچنین کلیه قدرت پردازشی CPU را در بر می گیرد.

انواع مختلف رم بافر (Buffered):

ـ Registered RAM:

RAM Registered یا ECC RDIMM حافظه ای است که حاوی رجیسترها است و رم بدون بافر EC Ram حافظه ای است که هیچ بافر یا ثابتی را در مادربرد ندارد. به همین دلیل ، تفاوت بین این دو نوع رم ECC در فرمان دسترسی است. برای RAM ECC UDIMM، دستورات دسترسی به حافظه، به ماژول حافظه هدایت می شوند، در حالی که دستورات دسترسی RAM ECC RDIMM به رجیستر قبلی ارسال می شوند و سپس به ماژول حافظه منتقل می شوند.

ـ RAM Fully Buffered:

همچنین فناوری دیگری در تولید ram با نام FB-DIMM که هدف آن ارائه خدمات به سرور با افزایش حداکثر سرعت مبتنی بر فناوری (DIMM-ECC) قدیمی است وجود دارد که ثبات، سازگاری و از همه مهمتر توانایی بررسی و اصلاح را به حداکثر می رساند. این نوع RAM اساساً نسخه قدیمی RAM رجیستر شده است.

FB-DIMM گرمتر از رم معمولی DDR2 است. علت آن عملیات حرارتی AMB است. به همین دلیل FB-DIMM نیز ایرادات خاص خود را دارد.

ـ RAM Load Reduced:

(Load Reduced RAM (LRDIMM نسخه جدیدتری از RAM بافر دار است. مزیت ماژول های Load Reduced این است که گاهی اوقات اجازه نمی دهد که همه اسلات های DIMM با ماژول های حافظه درجه دو پر شوند. علاوه بر این، برخی از مشکلات نظیر عملکرد و قدرت RAM را برطرف می کند.

رم های FB-DIMM و LRDIMM متفاوت از RDIMM RAM طراحی شده اند به همین دلیل در تمامی بردها قابل تعویض نیستند.

منبع : همه چیزهایی که باید درباره سرور ram بدانید. 

CPU چیست و هر آنچه در رابطه با آن باید بدانید

CPU یا پردازشگر چیست؟

هر کامپیوتر به مادربرد و هر مادربرد به CPU نیاز دارد. CPU مخفف کلمه Central Processing Unit به معنی واحد پردازش مرکزی می باشد، که تعیین می کند یک کامپیوتر چقدر می تواند همزمان پردازش کرده و با چه سرعتی می تواند آن داده ها را اداره کند. در واقع سی پی یو قلب سرور یا کامپیوتر شماست. در واقع هر آنچه که ما با رایانه ها و سرورها انجام می دهیم به خاطر وجود این پردازنده ها است.

حال پردازنده چگونه این کار را انجام می دهد؟سه عمل مهم که در تمامی کامپیوترهای رومیزی، لپ‌تاپ‌، سرور و حتی سوپرکامپیوترها بر عهده­ این واحد گذاشته شده است که به شرح زیر است:

• Fetch: واکشی
• Decode: رمز گشایی
• Execute: اجرا

تفاوتی ندارد پردازنده سرور باشد یا یک رایانه خانگی این سه عمل پیچیده، دقیقا به ترتیب عنوان شده صورت می گیرد. هنگامی که یک سرور و یا کامپیوتر کار می کند اطلاعات از سوی واحد حافظه (رم سرور و یا دیگر انواع حافظه ها) به صورت رمزنگاری شده به سمت پردازنده یا همان CPU سرور ارسال می شود. تا در آن عملیات پردازش انجام شود.حالا ما در اینجا به بررسی این سه عمل می پردازیم:

ـ مرحله اول واکشی (Fetch):

هنگامی که دستورالعمل ها از رم به سمت پردازنده ارسال می شوند، مرحله واکشی شروع می شود. در این مرحله پردازنده دستورالعمل وارد شده را توسط یک شمارشگر، نگه می دارد. سپس دستورات را در قسمت «رجیستری» ثبت می کند. فضای شمارشگر افزایش بیشتری پیدا کرده تا به دستورات بعدی برود.

ـ مرحله دوم رمزگشایی (Decode):

هنگامی که یک دستور در رجیستری پردازنده ثبت شد، رمزگشایی از آن آغاز می گردد. در این مرحله دستورات تبدیل به سیگنال هایی می شوند که برای انجام و اجرا به بخش های مختلف یک پردازنده ارسال می شود.

ـ مرحله سوم اجرا (Execute):

در نهایت سگینال هایی دریافتی در بخش های پردازشی پردازنده اجرا شده و بعد از آن نتیجه در رجیسترها مجدد ثبت می شود. تمام کار سه عملیات در ظرف مدت چند میکروثانیه (پالس ساعت) انجام می شود.

معرفی انواع CPU:

شاید برای شما پیش آمده باشد که هنگام خرید پردازنده با انواع مختلفی در بازار روبه رو شوید که شامل:

ـ پردازشگرهای دسکتاپ:

CPU های دسکتاپ برای کامپیوترها تولید شده اند. این پردازشگرها تا حدودی عملکرد شبیه پردازشگرهای مخصوص موبایل و سرور داشته و برای برطرف کردن نیازکاربران کامپیوتری استفاده می شوند. برای مثال یکی از ویژگی های این پردازنده ها، مقاومت بالا در برابر حرارت می باشد. این پردازنده ها با Overclocking ( افزایش سرعت) سازگاری بیشتری دارند.

ـ پردازشگرهای موبایل:

CPU های موبایل برای لپ تاپ و دستگاه های تلفنی مانند تلفن های همراه ساخته شده اند. این پردازشگرها دارای سرعت کمتری بوده و از طرفی برق مصرفی در آنان نیز بسیار کمتر است، به طوری که در مصرف شارژ گوشی صرفه جویی می شود.

با این حال این پردازنده ها دارای ویژگی هایی هستند که پردازنده های دستکتاپ آن را ارائه نمی دهند مانند مانند فناوری نمایش بی سیم (WiDi). به عنوان مثال این تکنولوژی سبب انتقال فایل های اطلاعاتی به تلوزیون می شود.

ـ پردازشگرهای سرور:

پردازنده های سرور برای قابلیت اطمینان بالا ساخته شده اند. این پردازنده ها در شرایط سخت از قبیل دمای و بارمحاسباتی بالا مورد آزمایش قرار می گیرند. اگر پردازنده دسکتاپ شما خراب شود ، کل کامپیوتر غیرفعال می شود. اما CPU های سرور هنگامی که خراب می شوند به دلیل قابلیت Failover سیستم بعدی سریعاً جایگزین می گردند. همچنین این پردازنده ها برای کار با فرکانسهای بسیار طراحی شده اند که به آنها امکان پردازش داده های بیشتر را ارائه می دهند.

ویژگی های مختلف پردازنده ها:

بعد از آشنایی با انواع مختلف پردازنده ها، حال مرحله بعدی شناخت ویژگی هایی است که هر کدام ارائه می دهند. همه CPU ها ویژگی های یکسانی را ارائه نمی دهند. در زیر به برخی از ویژگی های این پردازنده ها اشاره خواهیم کرد:

ـ هسته (Cores):

کمتر از یک دهه پیش، همه پردازنده ها با یک هسته واحد عرضه می شدند. امروزه پردازنده های تک هسته ای تنها یک استثناء هستند. این روزها پردازنده های چند هسته ای به دلیل دسترسی و نرم افزارهای بیشتر محبوب تر شده اند. پردازنده ها ممکن است از دو تا 8 هسته تشکیل شده باشند. هنگام تصمیم گیری در رابطه با تعداد هسته مورد نیاز ، ابتدا لازم است بدانید “چند هسته” به چه معناست.

هنگامی که پردازنده ها روی یک هسته در حال اجرا بودند، تنها آن یک هسته مسئول رسیدگی به کلیه داده های ارسال شده به پردازنده بود. اما هنگامی که تعداد هسته ها بیشتر می شوند، وظیفه‌ی ارسال داده ها به پردازنده بین هسته ها تقسیم می شوند که این عامل سبب سرعت بیشتر پردازش خواهد شد.

با این حال به یاد داشته باشید عملکرد پردازشگر به نرم افزار اجرا کننده آن بستگی دارد. برای مثال اگر یک نرم افزار تنها از 3 هسته از 8 هسته یک پردازشگر استفاده کند، 5 هسته آن بلا استفاده مانده است. برای آنکه هزینه ها را کاهش و میزان کارایی را افزایش دهیم بهتر است نیاز سیستم را با تعداد هسته ها یکسان نماییم.

ـ کش (Cache):

کش پردازنده شبیه حافظه کامپیوتر است. کش پردازنده یک حافظه کوچک و بسیار سریع است که برای حافظه موقت استفاده می شود. که سبب می شود کامپیوترها فایل هایی که در پردازنده قرار دارند را خیلی سریع بازیابی کنند. هر چه کش پردازنده بیشتر باشد، اطلاعات بیشتری در آن ذخیره می شوند.

ـ سازگاری سوکت (Socket Compatibility):

یکی از نگرانی ها، هنگام خرید یک پردازشگر سازگاری آن با سوکت می باشد. سازگاری سوکت رابط بین مادربرد و CPU را امکان پذیر می کند. اگر CPU از قبل بر روی مادربورد قرار گرفته باشد اطمینان حاصل نمایید که این کار به درستی انجام شده است.

ـ واحدهای پردازشگر گرافیکی (GPUs):

بسیاری از پردازنده های امروزی واحد پردازش گرافیکی یکپارچه دارند که برای انجام محاسبات مربوط به گرافیک طراحی شده اند. اگر CPU دارای GPU نباشد، کامپیوتر می تواند از یک پردازشگر گرافیکی مجزاء استفاده نماید. البته لازم به ذکر است اگر از یک کامپیوتر برای کارهای گرافیکی بالا استفاده می کنید یک CPU با GPU نمی تواند نیاز شما را برآورده سازد.

ـ فرکانس (Frequency):

فرکانس CPU، که با هرتز (هرتز) اندازه گیری می شود، سرعتی است که در آن عمل می کند. در گذشته، فرکانس سریعتر با عملکرد بهتر رابطه مستقیمی داشت اما امروزه این چنین نیست. در بعضی موارد CPU با فرکانس بالاتر، متناسب با زیر ساخت عملکرد بهتری را ارائه می نماید. در حالی که فرکانس هنوز دلیلی بر سرعت پردازنده است، اما دیگر تنها عاملی نیست که بر سرعت واقعی یک پردازنده تأثیر بگذارد.

ـ قدرت طراحی حرارتی (Thermal Design Power):

پردازشگرها گرما تولید می نمایند. TDP بیانگر این است که این گرما تاچه حد قابل کنترل است. در واقع این عامل رابطه مستقیمی با سیستم خنک کننده CPU دارد به طوری اگر دارای یک سیستم خنک کننده نباشد باید به صورت جداگانه نصب گردد زیرا گرمای بیش از حد خطر اصلی برای قطعات کامپیوتری به حساب می آید.

بررسی کش CPU و انواع آن:

پردازنده و یا CPU دارای واحد حافظه سریع تری در درون خود است که به عنوان حافظه کش پردازنده و یا CPU Cashe Memory نیز شناخته می شود.حافظه کامپیوتر از اجرای مختلفی تشکیل شده است که دارای سلسله مراتب خاصی است. در بالاترین سطح، کش پردازنده قرار گرفته که در نزدیکترین حالت ممکن به CPU قرار دارد، زیرا خود بخشی از خود آن می باشد.

حال کش CPU به سه سطح تقسیم می شود که شامل : 

حافظه کش پردازنده به سه سطح L1، L2 و L3 تقسیم می شود. این سطوح حافظه بر اساس سرعت و اندازه حافظه کش تقسیم بندی می شوند. حال این سوال پیش می آید که آیا اندازه حافظه کش پردازنده تفاوتی در عملکرد دارد؟

ـ حافظه کش L1:

حافظه کش (سطح 1) سریعترین حافظه ای است که در سیستم های کامپیوتری وجود دارد. از نظر اولویت دسترسی، حافظه کش L1 دارای داده هایی است که پردازنده به احتمال زیاد هنگام انجام یک کار خاص به آن نیاز دارد.

کش سطح یک یا L1 بالاترین سطح در طبقه‌بندی کش های سی پی یو، بالاترین سرعت و کمترین ظرفیت را داراست اما دارای کم‌ترین زمان تاخیر و یا Delay که تقریبا صفر است، می باشد که به دلیل نزدیکی زیاد به پردازنده و یا قرارگیری در خود تراشه CPU است.

 L1 Cache به دو بخش تقسیم می‌شود:

ـ Instruction Cach حاوی اطلاعاتی درباره عملیاتی است که پردازنده باید انجام دهد.

ـ Data Cache حاوی اطلاعاتی است که برای اجرای عملیات لازم می باشد.

پردازنده‌های چند هسته‌ای، برای هر هسته، کش جداگانه L1 دارند.

ـ حافظه کش L2:

حافظه کش L2 (سطح 2) دارای سرعت کمتری نسبت به حافظه کش L1 است اما ظرفیت آن بزرگتر است. در مواردی که حافظه کش L1 بر حسب کیلوبایت اندازه گیری می شود، حافظه کش L2 بر حسب مگابایت اندازه گیری می شود.

حافظه کش L2 بسته به نوع CPU متفاوت است، اما اندازه آن معمولاً بین 256 کیلوبایت تا 8 مگابایت است. اکثر پردازنده ها بیش از 256KB حافظه کش L2 را در خود جای داده اند و اکنون این اندازه کوچک در نظر گرفته شده است. بعلاوه، برخی از پردازنده های قدرتمند دارای حافظه کش L2 بزرگتر یعنی بیش از 8 مگابایت هستند.

وقتی نوبت به سرعت می رسد، حافظه کش L2 از حافظه کش L1 عقب می ماند اما هنوز هم بسیار سریعتر از RAM سیستم شما است. حافظه کش L1 معمولاً 100 برابر سریعتر از رم بوده این در حالی است که حافظه کش L2 حدود 25 برابر سریعتر است.

ـ حافظه کش L3:

حالا می رویم به سراغ حافظه کش L3 که در گذشته، در مادربرد یافت می شد، زمانی که بیشتر پردازنده های مرکزی فقط پردازنده های تک هسته ای بودند. اکنون این حافظه کش دارای بیشترین ظرفیت و کمترین سرعت می باشد.

همانطور که تا الان متوجه شدید براساس این تقسیم بندی هر چه به لایه های پایین تر می رسیم سرعت کمتر اما ظرفیت افزایش می باشد. پس با این توضیح می توانیم بگوییم حافظه کش L3 از حافظه کش L2 دارای ظرفیت بیشتر اما سرعت کمتری می باشد.

انتخاب CPU مناسب:

هنگامی که بخواهید یک CPU را انتخاب یا خرید نمایید، ممکن است برخی مشخصات و ویژگی ها دارای اهمیت بیشتری در مقابل با سایر مشخصات داشته باشد که این مشخصات و ویژگی های مورد نظر نسبت به نیاز شما متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال، کامپیوتری که برای بازی استفاده می شود ، به یک پردازنده متفاوت تر از یک کامپیوتری که تنها برای روزمره استفاده می شود نیاز دارد.

حال شاید این سوال برای شما پیش آید که کدام پردازنده برای من مناسب تر است؟

در زیر به گروه های مختلفی اشاره خواهیم کرد که نیازمند خرید CPU هستند که هر کدام به ویژگی های خاصی نیازمندند. این گروه ها شامل:

ـ کاربران خانگی:

نیازهای این کاربران شامل :

ـ سازگاری سوکت

ـ GPU یکپارچه

ـ فرکانس

نیاز کاربران خانگی با نیاز کاربران تجاری و گیمرها (Gamer) بسیار متفاوت است. خوشبختانه از آنجا که نیازهای پردازشی یک کاربر خانگی به اندازه سایر گروه ها نیست، معمولاً CPU های معمولی و با قیمت مناسب می توانند به راحتی نیازهای آنان را برطرف نمایند.

تنها کاری که باید انجام شود بررسی تطابق پردازنده با مادربورد می باشد. این به معنای بررسی سازگاری سوکت است. همچنین در صورت انتخاب CPU ابتدا باید یک مادربرد سازگار انتخاب شود.

هنگام خرید CPU ، مدلی را در نظر بگیرید که دارای یک پردازنده گرافیکی یکپارچه است که شاید هیچ استفاده ای از آن نشود به همین دلیل خرید یک پردازنده ساده کفایت می کند. همچنین این امر خرید و نصب یک پردازنده گرافیکی جداگانه را از بین می برد.

عامل مهم دیگر فرکانس است که باید آن را در نظر گرفت. هرچه فرکانس بالاتر باشد، کامپیوتر سریعتر عمل می کند. اما کاربران خانگی نیاز به سرعت بالایی ندارند و برای آنان سرعت 1 گیگاهرتز یا بالاتر کافی خواهد بود.

ـ کاربران کسب و کارهای خانگی ( افراد دورکار):

نیازهای این کاربران شامل :

ـ هسته

ـ حافظه

ـ فرکانس

اگر یک کسب و کار را از خانه خود اداره می کنید، نیازهای CPU شما با نیاز کاربران خانگی کمی متفاوت خواهد بود. در ابتدا باید نیازها و سپس بودجه خود را بررسی کرده تا بتوانید پردازشگر متناسب با آن را انتخاب نمایید.

تعداد هسته های مورد نیاز خود را در نظر بگیرید. بیشتر کاربران مشاغل خانگی با یک پردازنده چهار هسته ای عملکرد خوبی خواهند داشت. با این حال اگر نیازهای محاسباتی شما فشرده تر باشد، مانند برنامه نویسی و طراحی گرافیکی، باید در انتخاب نوع پردازشگر بیشتر دقت نمایید. اگر از یک نرم افزاری استفاده می کنید که هشت هسته از پردازشگر را استفاده می کند

حتما خرید یک CPU هشت هسته ای را مد نظر قرار دهید.

عامل دیگر میزان حافظه مورد نیاز است. مادربرد و نوع سیستم عامل در حال اجرا نیز می تواند بیانگر میزان پشتیبانی از رم باشد. فرکانس عامل دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد. در حالی که فرکانس تنها چیزی نیست که سرعت یک پردازنده را تعیین می کند ، اما تأثیر قابل توجهی دارد. نرم افزار مورد استفاده تاثیری مستقیمی بر میزان سرعت مورد نیاز دارد.

به عنوان مثال، هنگام استفاده از نرم افزار فتوشاپ بطور منظم ، یک CPU با سرعت حداقل 2GHz بهترین عملکرد را خواهد داشت.

ـ کاربران مشاغل کوچک:

نیازهای این کاربران شامل :

ـ قیمت

ـ سازگاری

ـ BGA یا LGA

نیازهای CPU در یک تجارت کوچک از نیازهای یک کاربر خانگی متفاوت است. هنگام خرید یک CPU باید به قیمت، سازگاری و اینکه آیا CPU دارای سوکت BGA یا LGA است ، توجه کنید. برای اکثر کسب و کارهای کوچک هزینه کمتر در اولویت قرار دارد.

به همین دلیل، هزینه یکی از اصلی ترین فاکتورهایی است که هنگام خرید CPU باید در نظر گرفت. عامل دیگر سازگاری است که باید در نظر گرفت. اطمینان حاصل کنید که CPU انتخاب شده با دیگر اجزای کامپیوتر مانند مادربرد، سوکت و حافظه سیستم سازگار است.

علاوه بر این، در نظر بگیرید که آیا اتصالات سوکت BGA است یا LGA. در صورت تمایل به جایگزینی CPU در هر زمانی، باید از اتصالات LGA استفاده کرد. زیرا اتصالات BGA لحیم کاری شده اند و جایگزینی آنان کاری غیر ممکن است. از طرف دیگر اتصالات LGA اتصالات پین هستند که در صورت لزوم می توانند به برق متصل و یا از آن جدا شوند.

ـ کاربران شرکتی:

نیازهای این کاربران شامل :

ـ هسته

ـ فرکانس

ـ قدرت طراحی حرارتی

نیاز پردازشی کاربران شرکتی متفاوت است. برای این کاربران پردازشگری نیاز است که بتواند کلیه نیاز محاسباتی آنان را برطرف نماید و یا به عبارتی پردازشگری که برای حجم کاری سنگین طراحی شده اند. هنگام خرید یک پردازشگر به تعداد هسته آن توجه نمایید.

به خاطر داشته باشید که همواره تعداد هسته بیشتر بهتر نیست. برای مثال نرم افزاری که تنها از 4 هسته استفاده می کند نیاز به یک پردازنده هشت هسته ای ندارد.

علاوه بر این ، فرکانس CPU را در نظر بگیرید. فرکانس مورد نیاز به حجم کاری بستگی دارد. برخی از شرکت ها به فرکانس 2 گیگاهرتز یا کمتر و برخی دیگر به فرکانس 4 گیگاهرتز یا بیشتر نیاز دارند. در هنگام خرید CPU ، به نیازهای نرم افزاری که شرکت به طور روتین از آن استفاده می کند توجه کنید و حتماً مطابق با نیاز آنان فرکانس مورد نظر را انتخاب نمایید.

قدرت طراحی حرارتی (TDP) عامل دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد. در برخی مشاغل به دلیل حجم زیاد کاری ممکن است CPU گرمای زیادی را ایجاد نماید. حتما TDP را در CPU بررسی نمایید که سیستم خنک کننده بتواند آن را خنک نماید. این کار باعث جلوگیری از گرم شدن بیش از حد کامپیوتر و آسیب رسیدن به سایر اجزاء می گردد.

ـ گیمرها:

نیازهای این کاربران شامل :

ـ هسته

ـ فرکانس

ـ قدرت طراحی حرارتی

نیاز گیمرها در مورد قدرت پردازش یک کامپیوتر بسیار متفاوت است. اگر نمی خواهید در هنگام بازی تاخیر را تجربه کنید، به CPU ای نیاز دارید که بتواند تمام داده هایی را که باید پردازش کند، مدیریت نماید.

اولین موردی که باید در نظر بگیرید این است که به پردازشگر چند هسته ای نیاز دارید. درست است که گیمرها به پردازنده های قدرتمندی احتیاج دارند، اما لزوماً تعداد هسته بیشتر نشان دهنده قدرت بیشتر نیست. تعداد هسته های مورد نیاز یک گیمر با توجه به تعداد هسته هایی که نرم افزار بازی می تواند از آن استفاده کند تعیین می شود.

علاوه بر تعداد هسته های یک پردازنده ، فرکانس نیز دارای اهمیت می باشد. اگر فرکانس یک پردازنده کند باشد، تأثیر مستقیمی بر روی عملکرد بازی خواهد داشت. برای برخی از گیمرها فرکانس 3.8 گیگاهرتز یا بیشتر مورد نیاز خواهد بود اما برخی دیگر ممکن است به یک فرکانس پایین تری نیاز داشته باشند.

عامل دیگری که باید به آن توجه کرد TDPمی باشد. این امر به این دلیل است که CPU به سرعت گرم می شود. شما باید مطمئن باشید که دارای سیستم خنک کننده ای هستید که می تواند از گرم شدن بیش از حد اجزاء جلوگیری نماید.

ـ سرورها:

نیازهای آنان شامل :

ـ هسته

ـ قدرت طراحی حرارتی

ـ قدرت پردازش

CPU های سرور یکی از پرکارترین پردازشگرها در جهان به شمار می روند. آنها باید پردازش اطلاعات زیادی در مدت زمان کوتاه انجام دهند. به همین دلیل، قبل از خرید CPU، باید نیازهای سرور خود را مورد توجه قرار دهید.

ابتدا باید تعداد هسته های مورد نیاز خود را بررسی کنید. با وجود هسته های بیشتر، سرور می تواند دستورات بیشتری را مدیریت کند. از طرفی دیگر باید TDP را در CPUها در نظر گرفت. بیشتر CPU های سرور دارای واحدهای خنک کننده نیستند. این بدان معنی است که باید یک واحد خنک کننده مجزا را خریداری کرد.

هنگام خرید یک CPU برای سرور، توانایی های مربوط به قدرت پردازش پردازشگر را نیز در نظر بگیرید. در حالی که هسته ها اطلاعات CPU را کنترل می کنند، قدرت پردازش دقیقاً مشخص می کند که CPU در هر زمان معینی چقدر داده را پردازش می کند.

ـ کاربران تلفن همراه:

نیازهای این کاربران شامل :

ـ هسته

ـ سازگاری سوکت

ـ فرکانس

در گذشته پردازنده های تلفن همراه تک هسته ای بودند. اما امروزه تلفن های همراه با پردازنده های چند هسته ای وجود دارند. هنگام خرید پردازنده برای دستگاه تلفن همراه ، تعداد هسته هایی که پردازنده به آن نیاز دارد را در نظر بگیرید.

سازگاری سوکت یکی دیگر از عواملی است که باید هنگام خرید CPU های موبایل در نظر بگیرید. بسیاری از پردازنده های موبایل از انواع BGA هستند. این بدان معنی است که آنها روی مادربرد لحیم می شوند. به همین دلیل پردازنده ای انتخاب نمایید که سوکت آن از نوع LGA باشد.

مانند سایر کاربران دیگر، کاربران تلفن همراه نیز باید فرکانس CPU مورد نظر خود را در نظر بگیرند. اگر CPU دارای فرکانس پایین باشد، به احتمال زیاد نمی تواند انتظارات را برطرف نماید. فرکانس بالاتر به معنای سرعت بالاتر است، به این معنی که کاربر منتظر بارگذاری و اجرای برنامه ها نخواهد ماند.

منبع : معرفی انواع cpu