بانک شبکه
بانک شبکه ، اطلاعات در مورد نحوه راه اندازی شبکه
بانک شبکه
بانک شبکه ، اطلاعات در مورد نحوه راه اندازی شبکه
آشنایی با حملات Firmware و جلوگیری از آن
حمله Firmware چیست؟
قبل از اینکه بریم سراغ حمله Firmware بهتره اول یه تعریفی در خصوص خود Firmware داشته باشیم. Firmware یکی از اساسی ترین مجموعه دستورالعمل های رایانه یا دستگاه های الکترونیکی است. این مجموعه شامل دستورالعمل هایی است که به قطعات سخت افزاری جداگانه کامپیوتر (مادربرد ، پردازنده ، کارت گرافیک ، آداپتور شبکه ، صفحه کلید و غیره) می گوید که در هنگام فعال سازی چه باید بکنید و چگونه با نرم افزار روی کامپیوتر خود کار کنید. Firmware نوعی نرم افزار است که دستورالعمل های عملکرد خود را به سخت افزار می دهد. این کار مواردی مانند گفتن نحوه بوت و نحوه تعامل با سیستم عامل را به رایانه انجام می دهد. اگر به درستی محافظت نشود ، می تواند منجر به مشکلات عمده امنیت سایبری شود.
در واقع برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورات برنامه نویسی شده روی سخت افزار است. فریمور دستورات لازم برای اینکه دستگاه چگونه با دیگر اجزا و سخت افزارهای کامپیوتر ارتباط برقرار کند را ارائه می‌دهد.
به BIOS موجود در کامپیوتر خود فکر کنید: لحظه ای که کامپیوتر شما روشن است، به سیستم اصلی ورودی/خروجی (BIOS) مراجعه می کند تا دستورالعمل هایی را برای شروع کار مشاهده کند و جریان داده بین اجزای سخت افزاری و سیستم عامل را مدیریت می کند. برای لوازم الکترونیکی اولیه (مانند تلویزیون)، Firmware می تواند کل سیستم عامل آن باشد.
اکثر دستگاه های الکترونیکی دارای Firmware هستند که می توانند در طول زمان به روز شوند تا مشکلات را برطرف کرده یا عملکرد را ارتقا دهند. این یکی از عوامل اصلی هک Firmware است. اگر می توانید به Firmware دستگاه دسترسی پیدا کنید، پس می توانید دستورالعمل های مورد نظر خود را در آن وارد کرده و تنظمیمات آن را تغییر دهید.
عاملی که حملات Firmware بدتر می کند این است که هنگامی که این حمله صورت می گیرد، حذف آن بسیار دشوار است. حمله Firmware در حال تبدیل‌شدن به یکی از اهداف محبوب عاملان تهدید است؛ دلیل آن هم این است که معمولا اطلاعات حساسی مانند اطلاعات هویتی یا کلیدهای رمزگذاری را در خود دارد.
مایکروسافت اخیرا گزارشی با عنوان «گزارش سیگنال‌های امنیتی مارس 2021» منتشر کرد که در آن اذعان شده بیش از 80% از سازمان‌های بین‌المللی قربانی حداقل یک حمله firmware طی دو سال اخیر شده‌اند. این مطالعه عنوان کرده که تنها 29% درصد از سازمان‌های هدف قرارگرفته برای محافظت از firmware بودجه اختصاص داده‌اند. موسسه ملی استاندارد و فناوری (NIST) همچنین طی چهار سال گذشته افزایش پنج برابری حملات firmware را نشان داده است. از نظر کارشناسان امنیت سایبری این نوع از حمله Firmware به عنوان “پیشرفته” ترین نوع حمله به شمار می رود که البته خیلی به آن توجه نمی شود.
حمله Firmware چگونه صورت می گیرد؟
اکثر حملات Firmware به شکل بدافزار است، یک اصطلاح گسترده برای نرم افزارهای مخرب که برای بهره برداری از هر چیزی که قابل برنامه ریزی است طراحی شده است.
تقریباً شش سال پیش محققان فاش کردند که تقریباً تمام BIOS های کامپیوتر دارای کد مشترک هستند. این بدان معناست که فقط یک بدافزار می تواند به طور بالقوه ده ها میلیون سیستم مختلف را تحت تأثیر قرار دهد. هکرها با سوء استفاده از برخی از آسیب پذیری ها توانستند یک اسکریپت ساده بنویسند تا BIOS یک کامپیوتر آسیب پذیر “بازسازی” شود و دستورالعمل های خود را تزریق کنند. هکرها همچنین می توانند به رابط کاربری Firmware دستگاه دسترسی پیدا کنند.
چه چیزی Firmware را به یک هدف جذاب تبدیل می کند؟
عوامل متعددی باعث جذاب شدن Firmware به عنوان هدفی برای هکرها می شود. و همانطور که معمولاً در مورد حملات اتفاق می افتد، هنگامی که یکی از هکرها فضای مساعد جدیدی را تشخیص می دهد ، دیگران نیز به این فضا می پیوندند.
توجه به Firmware تا حد زیادی زمانی افزایش یافت که یک rootkit برای جاسوسی سایبری در سال 2018 شناسایی شد. به جای حمله به سیستم عامل یا نرم افزار ، این سیستم برای بهره برداری از رابط یکپارچه نرم افزار توسعه پذیر (UEFI) یک دستگاه طراحی شده است.
این روت کیت “Lojax” لقب گرفت و با ابزارهای دیگری بسته شد که Firmware سیستم را با بدافزار آلوده می کرد. برخی از کارهایی که برای انجام آن طراحی شده است عبارتند از:
- جمع آوری و ریختن تنظیمات سیستم در یک فایل متنی
- خواندن محتویات حافظه رابط جانبی سریال (SPI) کامپیوتر شخصی
- نصب rootkit و نوشتن Firmware اصلاح شده در حافظه سیستم
در اینجا برخی از مواردی وجود دارد که سیستم عامل را برای هکرها بسیار جذاب می کند:
هکرها می توانند به سیستم هایی که دیده نمی شوند حمله کنند
Firmware مشکل دید دارد. این عمدتاً به این دلیل است که سازندگان کامپیوتر و دستگاه ها دید کاربر را در لایه Firmware ایجاد نمی کنند. از آنجا که Firmware چنین اطلاعات حیاتی را به سیستم ها ارائه می دهد ، این چیزی نیست که اکثر تولیدکنندگان بخواهند کاربران با آن درگیر شوند ، با این حال نداشتن دید به هکرها اجازه می دهد تا در آن لایه آزادانه پرسه بزنند.
مواردی مانند آنتی ویروس/ضد بدافزار که در داخل سیستم عامل قرار دارند ، معمولاً در لایه Firmware قابل مشاهده نیستند. بنابراین ، آنها نمی توانند حملات Firmware را تشخیص دهند. بنابراین ، هکرها اغلب می توانند حملات مداومی را انجام دهند که ماه ها یا حتی سال ها ادامه دارد.
Firmware اغلب به روز نمی شود
به روز رسانی Firmware برای مواردی مانند کامپیوتر ، سرور ، روتر و سایر دستگاه های اینترنت اشیا (IOT) اغلب نادیده گرفته می شود. به روزرسانی های Firmware اغلب اتفاق نمی افتد و معمولاً هشداری برای به روزرسانی به شما نمی دهد.
چه عواملی حمله Firmware را خطرناک می کند؟
یکی از دلایلی که حمله Firmware را خطرناک می کند، سطحی است که در آن عمل می کنند. از آنجا که Firmware “زیر” سیستم عامل شما است، ابزارهای رایج برای تشخیص بدافزارها، مانند نرم افزار آنتی ویروس، آنها را نمی بینند و تشخیص نمی دهند.
هک Firmware می تواند اشکال مختلفی داشته باشد که شامل:
ـ تغییر توابع اصلی: هرگونه تغییر در راه اندازی و یا نصب سیستم عامل و همچنین غیر فعال کردن نرم افزاهای امنیتی مانند آنتی ویروس می تواند امنیت سیستم را به خطر انداخته و راه را برای هکرها هموار نماید.
ـ فیلتر کردن داده ها: این نوع از حملات می توانند به عملکردهای حافظه مستقیم قطعات سخت افزاری دسترسی داشته باشند تا داده ها را تقریباً صفر نشان دهند.
ـ کنترل از راه دور: هکرها می توانند سیستم شما را از راه دور قفل کرده و یا “خراب کنند” و سیستم شما را تا زمان گرفتن پول در گروگان خود قرار دهند.
شکستن Firmware کنترل زیادی را به مهاجمان می دهد
هنگامی که یک نرم افزار خاص نقض می شود ، هکرها از آنچه که این نرم افزار می تواند انجام دهد و چگونه می تواند با سایر اطلاعات روی یک دستگاه تعامل داشته باشد ، محدود می شوند. اما وقتی سیستم عامل خراب می شود ، مانند ورود به سطح بالا است. هکرها می توانند نحوه عملکرد دستگاه را کنترل کرده و از آن لایه ، نحوه عملکرد سیستم عامل را کنترل کنند.
به عنوان مثال ، مهاجمی که کد مخرب را در لایه Firmware قرار می دهد می تواند:
اعتبار کاربر ایجاد کند و امتیازات کاربر را تغییر دهد
نحوه بوت شدن سیستم عامل را تغییر دهد
نحوه اعمال وصله های امنیتی سیستم عامل را تغییر دهد
از شروع بوت برنامه های خاص (پشتیبان گیری ، آنتی ویروس و غیره) جلوگیری کند.
برای جلوگیری از حمله Firmware چه اقداماتی را می توان انجام داد؟
گرچه روش های مختلفی برای انجام حملات Firmware وجود دارد، اما می توان با برخی اقدامات امنیتی تا حدی از آن جلوگیری کرد.
ـ به روز رسانی مداوم Firmware: به روز نگه داشتن Firmware همه دستگاه های خود در آخرین نسخه و بررسی منظم آن، یکی از بهترین روش های دفاع است که می توانید انجام دهید.
ـ به هیچ چیز اعتماد نکنید: گاهی اوقات ممکن است کارمندان یک شرکت بدون آنکه بدانند با وصل یک هارد و یا یک فلش حاوی ویروس امینت Firmware را به خطر بیاندازند.
ـ ارتقاء سخت افزار: تولید کنندگان سخت افزار همواره در تلاش برای بهبود مشکلات، سخت افزاری، نرم افزاری و حتی امنیت محصولات خود هستند.
ـ بکاپ گیری مداوم از Firmware و تنظمیات آن: می توان گفت گرفتن بکاپ از سیستم می تواند بهترین مرحم در زمان بروز مشکلات باشد. اگر سیستم شما و اطلاعات آن دچار حمله شد به جای آنکه ساعت های ارزشمند خود را صرف آنچه از دست رفته کنید، می توانید بکاپ گرفته شده را به سیستم برگردانده و کار خود را ادامه دهید.
منبع : https://mrshabake.com/preventing-firmware-attacks/
پروتکل HTTPS چیست؟
درباره HTTPS:
پروتکل HTTPS یا Hypertext transfer protocol secure نسخه امن پروتکل HTTP است، که پروتکل اصلی مورد استفاده برای ارسال داده بین مرورگر وب و وب سایت بوده و در لایه 7 مدل OSI (لایه Application) کار می کند. پروتکل HTTPS به منظور افزایش امنیت انتقال داده ها رمزگذاری شده است.
این امر به ویژه هنگامی مهم است که کاربران داده های حساس را ارسال می کنند مانند ورود به حساب بانکی، خدمات ایمیل و از این قبیل. از پروتکل SSL/TLS برای رمزگذاری و احراز هویت استفاده می کند. HTTPS توسط RFC 2818 (در May 2000) مشخص شده است و به طور پیش فرض از پورت 443 به جای پورت 80 HTTP استفاده می کند.
هر وب سایتی، به ویژه آنهایی که به اعتبار ورود نیاز دارند، باید از پروتکل HTTPS استفاده کنند. در مرورگرهای وب مدرن مانند Chrome، وب سایت هایی که از HTTPS استفاده نمی کنند متفاوت از سایر موارد هستند. در نوار URL به دنبال قفل سبز باشید تا نشان دهد صفحه وب امن است. مرورگرهای وب HTTPS را جدی می گیرند. Google Chrome و مرورگرهای دیگر همه وب سایت های غیر HTTPS را بعنوان غیر ایمن علامت گذاری می کنند.
پروتکل HTTPS به کاربران وب سایت امکان می دهد تا داده های حساس مانند شماره کارت اعتباری، اطلاعات بانکی و اطلاعات ورود به سیستم را به صورت ایمن از طریق اینترنت منتقل کنند. به همین دلیل، پروتکل HTTPS برای تأمین امنیت فعالیت های آنلاین مانند خرید، بانکداری و دور کاری اهمیت ویژه ای دارد. با این حال، HTTPS به سرعت در حال تبدیل شدن به پروتکل استاندارد برای همه وب سایت ها است، خواه آنها داده های حساس را با کاربران مبادله کنند یا نه.
HTTPS چگونه کار می کند؟
HTTPS از پروتکل رمزگذاری برای ارتباطات استفاده می کند. پروتکل رمزگذاری Transport Layer Security (TLS) یا Secure Sockets Layer (SSL) نامیده می شود. پروتکل HTTPS با پیچاندن HTTP در داخل پروتکل SSL/TLS (به همین دلیل است که SSL را پروتکل تونل زنی می نامند) رمزگذاری را به پروتکل HTTP می افزاید، به طوری که همه پیام ها در دو جهت بین دو کامپیوتر شبکه (به عنوان مثال کلاینت و وب سرور) رمزگذاری می شوند.
این پروتکل با استفاده از آنچه که به عنوان زیرساخت کلید عمومی نامتقارن شناخته می شود، ارتباطات را ایمن می کند. این نوع سیستم امنیتی از دو کلید مختلف برای رمزگذاری ارتباطات بین دو طرف استفاده می کند: کلید عمومی و کلید خصوصی:
- کلید خصوصی: این کلید توسط صاحب یک وب سایت کنترل می شود و همانطور که خواننده احتمال داده است، آن را خصوصی نگه می دارد. این کلید روی یک وب سرور زندگی می کند و برای رمزگشایی، اطلاعات رمزگذاری شده با کلید عمومی استفاده می شود.
- کلید عمومی: این کلید در دسترس همه کسانی است که می خواهند با سرور به نحوی ارتباط امن برقرار کنند. اطلاعاتی که توسط کلید عمومی رمزگذاری می شوند، تنها با کلید خصوصی رمزگشایی می شوند.
اگرچه یک استراق سمع کننده هنوز می تواند به آدرس های IP، شماره پورت، نام دامنه، میزان اطلاعات مبادله شده و مدت زمان یک ارتباط دسترسی داشته باشد، اما همه داده های واقعی مبادله شده توسط SSL/TLS به طور ایمن رمزگذاری می شوند ، از جمله:
- URL درخواست (کدام صفحه وب توسط کلاینت درخواست شده است)
- محتوای وب سایت
- پارامترهای پرس و جو
- هدر ها
- کوکی ها
پروتکل HTTPS همچنین از پروتکل SSL/TLS برای احراز هویت استفاده می کند. SSL/TLS از اسناد دیجیتالی معروف به گواهی X.509 برای پیوند دادن جفت کلید رمزنگاری به هویت اشخاصی مانند وب سایت ها، افراد و شرکت ها استفاده می کند. هر جفت کلید شامل یک کلید خصوصی است که ایمن نگه داشته می شود و یک کلید عمومی که می تواند به طور گسترده توزیع شود. هر کسی که کلید عمومی دارد می تواند از آن برای موارد زیر استفاده کند:
- پیامی ارسال کند که فقط دارنده کلید خصوصی می تواند رمزگشایی کند.
- تأیید کند که یک پیام به صورت دیجیتالی با کلید خصوصی مربوطه امضا شده است.
اگر گواهی ارائه شده توسط یک وب سایت HTTPS توسط یک مقام گواهینامه معتبر عمومی (CA) مانند SSL.com امضا شده باشد، می توان به کاربران اطمینان داد که هویت وب سایت توسط شخص ثالث مورد اعتماد و با دقت حسابرسی شده است.
تفاوت HTTPS با HTTP چیست؟
از نظر فنی، HTTPS یک پروتکل جداگانه از HTTP نیست. زیرا این پروتکل رمزگذاری، احراز هویت و یکپارچگی را به پروتکل HTTP اضافه می کند. پروتکل HTTPS بر اساس انتقال گواهینامه های TLS/SSL ایجاد می شود، که تأیید می کند ارائه دهنده خاص همان است که آنها می گویند.
هنگامی که کاربر به صفحه وب متصل می شود، صفحه وب گواهی SSL خود را ارسال می کند که حاوی کلید عمومی لازم برای شروع ارتباط امن است. دو رایانه، کلاینت و سرور، فرآیندی به نام SSL/TLS handhake را طی می کنند، که مجموعه ای از ارتباطات رفت و برگشتی است که برای ایجاد یک ارتباط امن استفاده می شود.
از آنجا که پروتکل HTTP در ابتدا به عنوان یک پروتکل clear text طراحی شده بود، در برابر شنود و حمله آسیب پذیر است. با درج رمزگذاری SSL/TLS ، HTTPS از رهگیری و خواندن داده های ارسال شده از طریق اینترنت توسط شخص ثالث جلوگیری می کند. از طریق رمزنگاری کلید عمومی، می توان یک ارتباط رمزگذاری شده را به طور ایمن بین دو طرفی که هرگز شخصاً ملاقات نکرده اند (به عنوان مثال وب سرور و مرورگر) از طریق ایجاد یک کلید خصوصی مشترک ایجاد کرد.
چرا HTTPS مهم است؟ اگر وب سایتی HTTPS نداشته باشد چه اتفاقی می افتد؟
پروتکل HTTPS مانع از آن می شود که وب سایت ها اطلاعات خود را به گونه ای پخش کنند که به راحتی توسط افرادی که در شبکه جستجو می کنند مشاهده شود. هنگامی که اطلاعات از طریق HTTP معمولی ارسال می شوند، اطلاعات به بسته های داده تقسیم می شوند که می توان به راحتی آنها را با استفاده از نرم افزار ” sniffed” کرد.
این امر باعث می شود ارتباط از طریق یک رسانه ناامن، مانند Wi-Fi عمومی، در برابر رهگیری بسیار آسیب پذیر باشد. در حقیقت، تمام ارتباطاتی که از طریق HTTP رخ می دهد به صورت clear text انجام می شود و باعث می شود برای هر کسی با ابزارهای بسیار قابل دسترسی باشد و در برابر حملات در مسیر آسیب پذیر باشد.
با استفاده از پروتکل HTTPS، ترافیک به گونه ای رمزگذاری می شود که حتی اگر بسته ها شنیده شوند و یا به نحوی دیگر رهگیری شوند، به عنوان کلمات بی معنی ظاهر می شوند. بیایید به یک مثال نگاه کنیم:
قبل از رمزگذاری:
This is a string of text that is completely readable
پس از رمزگذاری:
ITM0IRyiEhVpa6VnKyExMiEgNveroyWBPlgGyfkflYjDaaFf/Kn3bo3OfghBPDWo6AfSHlNtL8N7ITEwIXc1gU5X73xMsJormzzXlwOyrCs+9XCkk+
در وب سایت های بدون HTTPS، ممکن است ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) یا سایر واسطه ها محتوا را بدون تأیید صاحب وب سایت به صفحات وب تزریق کنند. این معمولاً به شکل تبلیغات صورت می گیرد، جایی که یک ISP که به دنبال افزایش درآمد است تبلیغات پولی را به صفحات وب مشتریان خود تزریق می کند. جای تعجب نیست که وقتی این اتفاق می افتد، سود تبلیغات و کنترل کیفیت تبلیغات به هیچ وجه با صاحب وب سایت به اشتراک گذاشته نمی شود. HTTPS توانایی اشخاص ثالث بدون تعدیل را برای تزریق تبلیغات به محتوای وب حذف می کند.
همچنین موتورهای جستجو (از جمله گوگل) هنگام ایجاد نتایج جستجو از پروتکل HTTPS به عنوان یک سیگنال رتبه بندی استفاده می کنند. بنابراین، صاحبان وب سایت می توانند با پیکربندی سرورهای وب خود با استفاده از HTTPS به جای HTTP ، SEO را به راحتی افزایش دهند.
در سال 2020 ، وب سایت هایی که از HTTPS استفاده نمی کنند یا محتوای مختلط را ارائه نمی دهند (ارائه منابع مانند ارائه تصاویر از طریق HTTP از صفحات HTTPS) مشمول هشدارها و خطاهای امنیتی مرورگر می شوند. علاوه بر این این وب سایت ها بدون ضرر، حریم خصوصی و امنیت کاربران خود را به خطر می اندازند و توسط الگوریتم های موتور جستجو ترجیح داده نمی شوند. بنابراین وب سایت های HTTP و محتوای مختلط می توانند انتظار هشدارها و خطاهای بیشتر در مرورگر، اعتماد کاربران کمتر و SEO ضعیف تر از HTTPS فعال شده را داشته باشند.
وقتی درخواست بازکردن سایتی در مرورگر را می کنید، چگونه این اتفاق می افتد؟
برای درک این موضوع، اجازه دهید تصور کنیم که یک سرور وجود دارد که در جایی خدمت ارائه می دهد و تمام درخواست های یک دامنه را ارائه می دهد. اکنون، وقتی xyz.com را تایپ می کنم، سروری است که به آن متصل می شوم، داده ها را از آن گرفته و در مرورگر ارائه می شود.
برای درک این موضوع، اجازه دهید تصور کنیم که یک سرور وجود دارد که در جایی خدمت ارائه می دهد و تمام درخواست های یک دامنه را ارائه می دهد به عنوان مثال سرور گوگل، تصور کنید یک سرور داریم که نام دامنه ان google.com است. یک دستگاه در جایی متصل به اینترنت است و لحظه ای که در مرورگر خود google.com را تایپ می کند، به آن سرور متصل می شود، داده ها را از آن سرور انتخاب کرده و در مرورگر نشان می دهد.
اگر نتوانیم به سرور دسترسی پیدا کنیم، این فرآیند تکمیل نمی شود. برای اینکه این اتفاق بیفتد، هر سیستم دارای یک آدرس IP است و هر دامنه دارای map IP است. لحظه ای که نشانی اینترنتی google.com را وارد می کنید، DNS نام را به IP تبدیل می کند و به روتر می فرستد تا به خط سرویس خاص مربوط به این آدرس دسترسی پیدا کند. هنگامی که به سرور می رسد، درخواست مورد نیاز را مطرح می کند. در نتیج ، سرور طبق درخواست شما نتایج مورد نظر را در مرورگر ارائه می دهد.
چگونه HTTPS را در وب سایت خود فعال کنیم؟
برای محافظت از یک وب سایت عمومی با پروتکل HTTPS، لازم است یک گواهی SSL/TLS با امضای یک مرجع معتبر عمومی (CA) بر روی سرور وب خود نصب کنید. بسیاری از ارائه دهندگان هاست، وب سایت و سایر خدمات گواهی TLS/SSL را با پرداخت هزینه ارائه می دهند. این گواهینامه ها اغلب بین بسیاری از مشتریان به اشتراک گذاشته می شود. گواهینامه های گران تری در دسترس هستند که می توانند به صورت جداگانه در ویژگی های وب خاصی ثبت شوند.
منبع : https://mrshabake.com/https-protocol/